1 - دیوان بین‌المللی دادگستری نسبت بکلیه اموریکه اطراف دعوی باورجوع میکنند و همچنین نسبت بموارد خاصی که بموجب منشور ملل‌متحد یا بموجب عهدنامه و قراردادهای جاری پیش‌بینی شده است صلاحیت رسیدگی دارد.
2 - دولتهای امضاء کننده این اساسنامه میتوانند، در هر موقع، اعلام دارند که قضاوت اجباری دیوان بین‌المللی دادگستری را نسبت بتمام اختلافاتیکه‌جنبه قضائی داشته و مربوط بموضوعات ذیل باشد در مقابل هر دولت دیگری که این تعهد را متقبل گردد بخودی خود و بدون قرارداد خاصی قبول‌مینمایند:
الف - تفسیر یک عهدنامه.
ب - هر مسئله که موضوع حقوق بین‌المللی باشد.
ج - حقیقت هر امریکه در صورت ثبوت نقض یک تعهد بین‌المللی محسوب میگردد.
د - نوع و میزان غرامتی که باید برای نقض یک تعهد بین‌المللی داده شود.
3 - اعلامیه‌های مذکور در بالا ممکن است بدون هیچ قید و یا بشرط معامله متقابله با چند دولت و یا با بعضی از آنها و یا برای مدت معینی بعمل‌آید.
4 - این اعلامیه‌ها برئیس کل دبیرخانه ملل متحد تسلیم میگردند، و مشارالیه رونوشت آنرا به امضاء کنندگان این اساسنامه و همچنین بدفتردار‌دیوان بین‌المللی دادگستری ارسال میدارد.
5 - اعلامیه‌هائیکه بموجب ماده 36 اساسنامه دیوان دائمی دادگستری بین‌المللی برای مدت معینی بعمل آمده و هنوز آن مدت منقضی نگشته است، در روابط بین امضاء کنندگان این اساسنامه در حکم آن خواهد بود که قضاوت اجباری بین‌المللی دادگستری برای بقیه مدت مذکور در آن اعلامیه‌ها‌و بر طبق مقررات آنها قبول شده است.
6 - در صورت اختلاف راجع بصلاحیت دیوان حکم دیوان قاطع است.