- هر شخص حقیقی ایرانیکه با ارائه گواهی نمایندگان مالی یا سیاسی دولت شاهنشاهی ایران در خارج ثابت کند که از درآمد یکسال مالیاتی خود در یکی از کشورهای خارج بعنوان مقیم مالیات پرداخته است از لحاظ مالیاتی در آن سال مقیم خارج از کشور شناخته خواهد شد مگر در‌یکی از موارد زیر:
1 - در سال مالیاتی مزبور محلی برای سکونت در ایران در اختیار داشته باشد.
2 - در سال مالیاتی مزبور در ایران دارای شغلی بوده باشد.
3 - در سال مالیاتی مزبور لااقل شش ماه متوالیاً یا متناوباً در ایران سکونت داشته باشد.
4 - توقف در خارج از کشور بمنظور انجام مأموریت یا معالجه یا امثال آن بوده باشد.
- دولت میتواند برای جلوگیری از اخذ مالیات مضاعف و تبادل اطلاعات راجع به درآمد مؤدیان با دولت های خارجی موافقت‌نامه‌های مالیاتی منعقد و پس از تصویب مجلسین بمرحله اجراء بگذارد. قراردادهای مربوط بامور مالیاتی که تا تاریخ اجرای این قانون با دول خارجی منعقد و‌بتصویب قوه مقننه رسیده است بقوت خود باقی است.
دولت میتواند مؤسسات هواپیمائی و کشتیرانی خارجی را به شرط معامله متقابل از پرداخت مالیات معاف کند.